باری؛ فکر و ذکر، دو بال پروازند در آسمان معرفت و ایمان. فکر از آبشخور عقل می نوشد و ذکر از سرمنشأ دل جرعه می گیرد. فکر فرمان مغز را هدایت می کند و ذکر مایة دل را می تراود.
اللَّهُمَّ قَوِّنِي فِيهِ عَلَى إِقَامَةِ أَمْرِكَ وَ أَذِقْنِي فِيهِ حَلَاوَةَ ذِكْرِكَ وَ أَوْزِعْنِي فِيهِ لِأَدَاءِ شُكْرِكَ بِكَرَمِكَ وَ احْفَظْنِي فِيهِ بِحِفْظِكَ وَ سِتْرِكَ يَا أَبْصَرَ النَّاظِرِينَ.
خدايا مرا در اين روز براى اقامه و انجام فرمانت قوت بخش و حلاوت و شيرينى ذكرت را به من بچشان و براى اداى شكر خود به كرمت مهيا ساز و در اين روز به حفظ و پرده پوشى مرا از گناه محفوظ دار اى بصيرترين بينايان عالم.
فکر و ذکر، دو بال پروازند در آسمان معرفت و ایمان.
فکر از آبشخور عقل می نوشد و ذکر از سرمنشأ دل جرعه می گیرد.
فکر فرمان مغز را هدایت می کند و ذکر مایة دل را می تراود.
و در این هم آوایی و هم افزایی، انسانیت انسان است که می شکوفد و بار می دهد.
عقل و عشق، نه دشمنان پیکار تضادّ دل و دیده، که دوستان تناسب روح و جانند و مکمل حیات طیبة انسان.
و بهره بردن از فرمان الهی و اطاعت کردن از مقام اقدس ربّ، تنها با اتمام عاشقانة عقل، به نورِ فکر و ذکر، مقدور است و ممکن.
و در این میانه، این خوان پرکرامت مولاست که در تلألویی ابدی، ادب شکرگزاری را به بندة مخلص عنایت می نماید و او را از گناه، مصون میدارد.
و فرمود اگر بخواهد بنده ای را عذاب دهد نه او را به مهلکة رنج بیماری می افکند و نه در سوزِ فقر و نداری؛ بلکه طعم شیرین مناجات با خود را از او بازمیستاند و این بزرگترین و دهشتناک ترین عذابی است که بندة گنهکار مستحقش تواند شد.
آه از این غربت و از آن مستوری!
وای از این فراق و از آن مهجوری!
برگرفتن طعم شگرف راز و نیاز با خدا که اگر از دهان عبودیت و دل عاشقیت بنده ستانده شود دیگر هیچ برایش نمی ماند جز مشتاقی و مهجوری که چونان صیدی در دام بی صیاد، مانده باشد!
ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد
در دام مانده باشد، صیاد رفته باشد
خدایا! تو را به شرافت رمضان و کرامت خاص این ماه فضیلت و ایمان، هرگز حلاوت و شیرینی ذکرت را از دهان دل ما برمگیر و ما را در کویر غربت و هجران و هرمان، رها مگردان!
اللهم أَذِقْنِي فِيهِ حَلَاوَةَ ذِكْرِكَ...
باری؛ فکر و ذکر، دو بال پروازند در آسمان معرفت و ایمان. فکر از آبشخور عقل می نوشد و ذکر از سرمنشأ دل جرعه می گیرد. فکر فرمان مغز را هدایت می کند و ذکر مایة دل را می تراود.
و رمضان ماه کوشش و جوشش بارقه های ربانی و ساعقه های«روح»انی ماست تا در هوای فکر و ذکر خدا، بالهای دل و عقلمان را مرتب کنیم و به پرواز درآییم.
دیدگاه ها