یکی از مهمترین مسائلی که در مشارکت حداکثری شهروندان یک جامعه در انتخابات نقش موثری دارد بحث اتحاد وهم دلی مسئولین جامعه است.

به گونه ای که همه کارشناسان سیاسی براین باورند که اتفاق نظر و به نوعی هم دلی مدیران و مسئولان جامعه در حل مشکلات مردم و جامعه

نقش به سزایی در مشارکت حداکثری دارد. به همین علت تاکید همگان براین است که نباید در این موضوع خللی ایجاد شود و برای ایجاد مشارکت حداکثری باید اتحاد و هم بستگی مسئولین روز افزون باشد.
در واقع روانشناسان سیاسی در این باره به تاثیر روانی این اتحاد برمردم تاکید دارند و معتقد هستند که این مسئله بار روانی فوق العاده‌ای برای مشارکت سیاسی دارد. چرا که مردم وقتی پای صندوق ها حاضر می‌شوند که احساس مثبتی نسبت به پیوند میان مسئولان کشوری داشته باشند.
این موضوع در عین حال که می تواند نکته مثبتی باشد می تواند نقطه اتکا دولتهای بیگانه برای تخریب این مشارکت هم قرار بگیرد. یعنی آنها برای کاهش مشارکت پروسه ای ترتیب می دهند که در آن به شهروندان جامعه کشور مقابل خود این گونه القا  کنند که میان مسئولین آن کشور اختلافاتی وجود دارد.
با نگاهی به برخی رفتارهای سیاسیون و دستگاه ها و نهادهای غربی می توان به این نکته اشاره کرد که دنیای غرب در آستانه انتخابات مجلس همین سناریو را برای جامعه ایران تدارک دیده است.
به گونه ای که اگر به صحبتهای برخی سیاسیون و درکنار آن رفتارهای رسانه های غربی نگاهی بیاندازیم دقیقا متوجه می شویم که این رسانه ها به دنبال ایجاد اختلاف هستند. یعنی درواقع آنها تلاش می کنند که به بیننده خود در داخل کشور بباورانند که میان مسئولین کشور اختلاف وجود دارد و به این ترتیت او را دچار دلسردی کنند که در صورت موفقیت، نتیجه دلسردی هم از پیش مشخص است.
وقتی غربی ها از کاه، کوه می سازند
در واقع دنیای غرب برای القای چنین موضوعی در حال حاضر از رسانه ها بیشترین بهره برداری را انجام می‌دهد.به گونه ای که این رسانه ها تلاش می‌کنند که کوچکترین اظهار نظر مسئولین کشوری ما را بزرگ کنند و آن را یک شکاف سیاسی به نمایش بگذارند.این موضوع حتی در مورد کوچکترین مسائل هم دیده می‌شود.گویی که آنها در کمین این نشسته اند تا از هر صحبت مدیران و مسئولان کشور برداشتی کنند که در آن موجهای تفرقه افکنی موج می زند.
از سوی دیگر این موجهای خبری و رسانه‌ای علاوه براینکه تفرقه افکن است به نوعی تلقین کننده یک شکاف سیاسی هم هست. شکافی که در راستای ایجاد شکاف اجتماعی میان مسئولین و مردم تبلیغ می‌شود. همچنین باید توجه داشت که این رسانه ها کوچکترین اختلاف سلیقه ای را به تدریج و در طی چند بخش رسانه ای آنقدر  در پیش چشم مخاطب بزرگ جلوه می دهند که به یکباره مخاطب خود را در مقابل یک بحران سیاسی می بیند. یعنی به واقع آنها تلاش می کنند تا پس از مدتی مخاطب را در تنگنای تبلیغاتی قرار دهند. به گونه ای که مخاطب حس کند که یک بحران عظیم سیاسی در کشور حاصل شده است.
این بحران سازی کاذب تا جایی توسط این رسانه ها پیش می رود که مخاطب احساس دلسردی و ناامیدی از حضور در انتخابات داشته باشد و با باور اختلاف میان مسئولین علاقه ای به مشارکت نداشته باشد.
تمام این مسائل در حالی رخ می‌دهد که در بسیاری از کشورهای غربی چه در زمان برگزاری انتخابات و چه در غیر این زمانها میان مسئولین اختلافات گسترده‌ای وجود دارد اما به دلیل اینکه رسانه ها در اختیار این کشورها قرار دارد کسی به این مسائل اشاره نمی کند. اما رسانه‌های غربی به دلیل اینکه به دنبال هر فرصتی برای اثرگذاری هستند از کوچکترین مسائلی دراین باره  بهره می گیرند.
تلاش برای انفعال سیاسی شهروندان
آنها برای القای بیشتر اختلاف دائما با کلمات وگفته‌های مسئولین کشور بازی می کنند.به عنوان مثال صحبتهای دو فرد را کنار هم قرار می دهند و با مانور روی مسائل ریز که در صحبتهای آنان وجود دارد این گونه وانمود می‌کنند که اختلاف جدی میان این مسئولان  وجود دارد و حتی آن را به اختلافات اساسی میان جریانهای فکری کشور تسری می دهند.
این رفتارهای رسانه های غربی در حالی است که بحران سازی و به نوعی ایجاد تصویر یک پرتگاه سیاسی برای مخاطب به شدت می تواند او را به انزوا وانفعال سیاسی بکشاند که حاصل آن جز کاهش مشارکت نیست. در واقع وقتی یک مخاطب توسط صحبتها و پیامهای القا شده کشور خود را در آستانه  بحران و فروپاشی تصور می‌کند به شدت درگیر این سوال می شود که این بحران تا چه اندازه ای است؟ و آیا مشارکت من در حل این بحران تاثیری خواهد داشت؟
اینجاست که سوال و ابهام ها او را در وضعیت  انفعالی قرار می‌دهد  و حتی در برخی موارد او را به واکنش منفی خواهد کشاند.
رسانه های غربی، صیادان جنگ روانی
حال با بررسی تمام مسائل باید دقت داشت که در صورت موفقیت چنین پروژه ای از سوی رسانه های غربی بدون تردید هزینه های مادی و معنوی زیادی در انتظار هر جامعه ای خواهد بود.چرا که القای اختلاف میان مسئولین می‌تواند منجر به ایجاد شکافهای عمیق سیاسی-اجتماعی در بین مسئولین و شهروندان و حتی خود شهروندان جامعه شود که این اختلاف و تفرقه دقیقا نقطه ای است که غرب در پی آن است.
از سویی نکته جالب اینجاست که این رسانه ها به نوعی پس از پیاده سازی این سناریو خود به کمین بازتاب آن می نشینند. یعنی وقتی در اثر پیاده سازی این سناریو جنگ روانی، موفق به کاهش مشارکت می‌شوند آنگاه با تیترهای خبری ضربه نهایی را وارد می کنند.
تیترهایی مثل: اختلاف درمیان مسئولین باعث کاهش مشارکت شد. یا مشارکت حداکثری با وجود اختلاف مسئولین تحقق پیدا نکرد.
در واقع این رفتارهای آنان که می‌توان آن را یک رفتار از پیش طراحی شده که آغاز و پایان مشخص دارد دانست  دقیقا مصداق صیادی است که هم خود طعمه می گذارد و هم درموقع لازم آن را صید می‌کند.یعنی پس از تحقق کاهش مشارکت به دلیل القای اختلاف، آنها گام بعدی یعنی تبلیغات را کلید می زنند.
به هر ترتیب به نظر می رسد که رسانه‌های بیگانه برای هماهنگی با تصمیمات لابی های سیاسی غرب، القای اختلاف  را در دستور کار خود قرار داده اند که در این میان وظیفه رسانه ملی برای پاسخ به این جنگ روانی بسیار مهم خواهد بود چرا که این رسانه با توجه به توانی که نسبت به دیگر رسانه ها دارد می تواند تاحد ممکن پاسخ این جنگ روانی را بدهد و همان گونه که رسانه های غربی سعی در القای اختلاف دارند در مقابل رسانه ملی همبستگی و اتحاد را به نمایش بگذارد و افکار عمومی را از توطئه این رسانه ها آگاه سازد.
در واقع تببین این سناریو برای افکار عمومی در حال حاضر یکی از مسائل بسیار مهم است که نقش رسانه ملی دراین باره غیر قابل انکار خواهد بود.
*علی فرهادی